ΟΚΛΕ

To Ισπανικό Ινστιτούτο Θερβάντες και η Ισπανική Πρεσβεία μας προσφέρουν έναν πλούσιο κατάλογο ταινιών για ελεύθερη προβολή.

Επισημαίνεται ότι οι λατινοαμερικάνικες ταινίες (εκτός από την κουβανέζικη) ανήκουν σε κύκλους και πρέπει να προβληθούν ως αφιερώματα όλες μαζί. Τις υπόλοιπες μπορείτε να τις επιλέξετε και μόνες τους.

Σεπτέμβριος 2012

 

ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ - ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ

Κατάλογο ταινιών ισπανόφωνου κινηματογράφου

(σε DVD με υπότιτλους στα ελληνικά)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ LUIS GARCÍA BERLANGA

Bienvenido Mr. Marshall (Καλώς ορίσατε Κ. Μάρσαλ), 1953, 75’

Οι κάτοικοι του Βιγιάρ ντελ Ρίο, ενός χωριού της Καστίλλης, περιμένουν την άφιξη της επιτροπής του Σχεδίου Μάρσαλ και διοργανώνουν μια λαμπρή γιορτή για την υποδοχή της στο χωριό, που συμπίπτει με την παρουσία μιας διάσημης λαϊκής τραγουδίστριας. Φοράνε τα καλά τους, συνθέτουν ένα τραγούδι προς τιμή της επιτροπής και, πριν το συνειδητοποιήσουν, καταλήγουν να φτιάξουν ένα νέο χωριό από χαρτόνι εμπνευσμένο από την Ανδαλουσία.

Η ταινία παρωδεί την αγροτική ζωή της μεταπολεμικής Ισπανίας και συγκαταλέγεται μεταξύ των αριστουργημάτων του ισπανικού κινηματογράφου. Παρά τη σατιρική κριτική της στον αποκλεισμό της Ισπανίας από το σχέδιο Μάρσαλ, είχε λάβει την έγκριση της φρανκικής λογοκρισίας, κομμένη ωστόσο κατά περίπου 20´.

Plácido (Πλάθιδο), 1961, 85’

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, κάποιες κυρίες επινοούν τη χριστουγεννιάτικη εκστρατεία «δειπνήστε με έναν φτωχό», ώστε κι αυτοί που έχουν ανάγκη, να καθίσουν στο τραπέζι με τις οικογένειες που έχουν τον τρόπο τους και ν απολαύσουν για ένα βράδυ την ζεστασιά και την αγάπη που στερούνται.

Ο Πλάθιδο, ο οποίος έχει προσληφθεί για να συμμετάσχει με το μοτοσακό του στο πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι, αλλά μια αναποδιά τον εμποδίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στις προετοιμασίες του: την παραμονή της πρωτοχρονιάς λήγει το πρώτο γραμμάτιο για το μοτοσακό του, που αποτελεί το μοναδικό βιοποριστικό μέσο γι’ αυτόν.

El verdugo (Ο δήμιος) 1963, 87’

Ο Χοσέ Λουίς, υπάλληλος γραφείου κηδειών, σχεδιάζει να μεταναστεύσει στη Γερμανία, για να γίνει καλός μηχανικός αυτοκινήτων. Η φιλενάδα του η Κάρμεν, είναι κόρη του Αμαδέο που είναι δήμιος. Όταν ο Αμαδέο τους πιάνει στα πράσα, τους υποχρεώνει να παντρευτούν. Επειδή οι νιόπαντροι έχουν οικονομικές δυσκολίες, ο Αμαδέο, που κοντεύει να πάρει σύνταξη, πείθει τον Χοσέ Λουίς να διεκδικήσει τη θέση που θ’ αφήσει κενή κι έτσι ν’ αποκτήσει το δικαίωμα να πάρει και σπίτι. Με τις πιέσεις της οικογένειας, ο Χοσέ Λουίς δέχεται την πρόταση του πεθερού του, πεπεισμένος ότι αποκλείεται να ασκήσει τόσο επαίσχυντο επάγγελμα.

Patrimonio Nacional (Εθνική κληρονομιά), 1981, 87’

Η Μοναρχία επιστρέφει. Το ίδιο και οι Λεγκινέτσε. Πρόκειται για την συνέχεια των περιπετειών των Λεγκινέτσε (άρχισαν με Το εθνικό τουφέκι), μετά από το τέλος τους καθεστώτος του Φράνκο.

Ο μαρκήσιος ντε Λεγκινέτσε επιστρέφει στο αρχοντικό του στη Μαδρίτη διακόπτοντας 30 χρόνια αυτοεξορίας στο αγρόκτημά του. Σκοπεύει να πλησιάσει τον βασιλιά και να ξαναζήσει όπως –παλιά στην πολυτέλεια σαν ευγενής αυλικός. Όλες του οι προσπάθειες όμως να φτάσει στο παλάτι όχι μόνον αποτυγχάνουν παταγωδώς, αλλά προκαλούν γελοίες καταστάσεις μεταξύ των συγγενών του γερομαρκήσιου, ο οποίος καταλήγει να ανακηρύξει εαυτόν εθνική κληρονομιά που μπορεί να εκτεθεί σε ιάπωνες τουρίστες, έναντι εισιτηρίου υπέρ της «συντήρησής του».

La vaquilla (Ο μικρός ταύρος), 1985, 116’

Στο μέτωπο του ισπανικού εμφύλιου, τα μεγάφωνα του εθνικού στρατού αναγγέλλουν μια γιορτή σε κάποιο κοντινό χωριό, όπου θα γίνει μια ταυρομαχία. Μερικοί στρατιώτες του δημοκρατικού στρατού αποφασίζουν να παρεισφρήσουν στο εχθρικό έδαφος για να κλέψουν τον ταύρο σε μια προσπάθεια να βρουν τροφή και να μην αφήσουν τον εχθρό να κάνει τη γιορτή.

Ο ΙΣΠΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Las 13 rosas (Τα 13 τριαντάφυλλα), Emilio Martínez Lázaro, 2007, 100’

Μετά τη νίκη των φρανκικών στρατευμάτων το 1939, ο Φράνκο υπόσχεται ότι θα τιμωρηθούν μόνο όσοι από τους αντιπάλους έχουν «ματωμένα χέρια». Δεκατρείς γυναίκες που δεν είχαν διαπράξει κανένα έγκλημα, συλλαμβάνονται με την κατηγορία της ανταρσίας, και καταδικάζονται σε θάνατο.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Υποψήφια για 14 βραβεία Γκόγια. Κέρδισε 4 (μουσικής, δεύτερου αντρικού ρόλου, φωτογραφίας και κουστουμιών).

Pa negre (Μαύρο Ψωμί), Agustí de Villaronga, 2010, 108´)

Η ταινία βραβεύτηκε με 9 βραβεία Γκόγια 2011 μεταξύ των οποίων καλλίτερης ταινίας και καλλίτερου σκηνοθέτη, 15 βραβεία Gaudí 2011 και το Αργυρό Κοχύλι καλλίτερης ηθοποιού του Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν 2010.

Η ταινία, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα και σε άλλα έργα του συγγραφέα Έμιλι Τεϊσιδόρ, αποφεύγει την ηθογραφία και το χρονογράφημα για να επικεντρωθεί στους χαρακτήρες των ηρώων και τα αισθήματά τους, μέσω των οποίων σκιαγραφούνται οι τρομακτικές συνέπειες του ισπανικού εμφύλιου πολέμου.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

El alquimista impaciente (Ο ανυπόμονος αλχημιστής), Patricia Ferreira, 2002, 111’

Ο αστυνόμος Ρουμπέν Μπεβιλάκουα («Βίλα») και η συνάδελφός του Βιρχίνια Τσαμόρο παίρνουν την εντολή από την Πολιτοφυλακή να ερευνήσουν σε ένα μοτέλ τον περίεργο θάνατο του διευθυντή του τμήματος Ακτινολογικής Προστασίας ενός πυρηνικού εργοστασίου.

Η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο λόγω έλλειψης στοιχείων αλλά θα χρειαστεί να ανοίξει ξανά μετά την εύρεση του πτώματος μιας γυναίκας.

Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Λορένθο Σίλβα που κέρδισε το Βραβείο Ναδάλ το 2000, Ο ανυπόμονος αλχημιστής, η δεύτερη μεγάλη μήκους ταινία της Πατρίθια Φερέιρα (σκηνοθέτις επίσης των ταινιών Ξέρω ποιος είσαι και Για να μη με ξεχάσεις), ήταν υποψήφια για δύο βραβεία Γκόγια (καλλίτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού και καλλίτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης).

La colmena (Η κυψέλη), Mario Camus, 1982, 112´

Με τους Βικτόρια Αβρίλ, Φρανθίσκο Αλγκόρα, Ραφαέλ Αλόνσο, Άνα Μπελέν, Χοσέ Λουίς Λόπεθ Βάθκεθ, Φρανθίσκο Ραμπάλ, Αγουστίν Γκονθάλεθ, Χοσέ Σακριστάν, είναι ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του ισπανού συγγραφέα Καμίλο Χοσέ Θέλα (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 1989), ο οποίος έχει και έναν μικρό ρόλο στην ταινία. Η δράση εκτυλίσσεται στη μεταπολεμική Μαδρίτη (1942) με τους κατοίκους της θύματα των συνεπειών του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Ανάμεσά τους μια ομάδα φίλων που μιλούν καθημερινά επί παντός επιστητού στο καφέ «Λα Ντελίθια». Βραβεύτηκε με την Άρκτο καλλίτερης ταινίας της Berlinale του 1983.

Remando al viento (Κωπηλατώντας στον άνεμο), Gonzálo Suárez, 1988, 90’

Με τους Χιού Γκραντ, Λίζι ΜακΝέρνυ, Βαλεντάιν Πέλκα, Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ, Χοσέ Λουίς Γκόμεθ, Βιρχίνια Ματάς. Οι συγγραφείς Λόρδος Μπάιρον, Μαίρη Σέλλεϋ και Πέρσυ Μπ. Σέλλεϋ, μαζί με τον Δρα Πολιντόρι, αποφασίζουν να γράψουν μια ιστορία τρόμου. Ως αποτέλεσμα αυτής της πρόκλησης, η Μαίρη Σέλλεϋ γράφει τον Φρανκενστάιν, έναν μυθικό ήρωα που αντικατοπτρίζει τις δικές της ανησυχίες. Η ταινία κέρδισε το Αργυρό Κοχύλι Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 1988 και έξι Βραβεία Γκόγια το 1989, μεταξύ των οποίων καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης.

Η ταινία είναι στα αγγλικά με ισπανικούς και ελληνικούς υποτίτλους.

ΚΥΚΛΟΣ ΒΡΑΒΕΙΑ ΓΚΟΓΙΑ ΣΕ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ

Solas (Γυναίκες μόνες), Benito Zambrano, 1999, 98’

Η Ρόσα είναι μια απλή γυναίκα από χωριό και επισκέπτεται την άνεργη και αλκοολική κόρη της που μένει μόνη της στη Σεβίλλη. Όσο ανακαλύπτει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κόρη της, δημιουργεί φιλική σχέση μ’ ένα μοναχικό και προσηνή υπερήλικα. Η ταινία βραβεύτηκε με ακόμα 4 Γκόγια, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Μαρία Γαλιάνα), πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού (Κάρλος Άλβαρεθ-Νοβόα), πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού (Άνα Φερνάντεθ) και καλλίτερου πρωτότυπου σεναρίου.

El Bola («Ο Μπαλας»), Achero Mañas 2000, 90’

Ο μόλις δωδεκάχρονος Πάμπλο, με το παρατσούκλι «Ο Μπάλας» (“El Bola”), ζει σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον συγκρούσεων και βίας. Γνωρίζοντας τον Αλφρέντο, ένα νέο συμμαθητή του, έρχεται σε επαφή με μια άλλη οικογενειακή πραγματικότητα και βρίσκει το θάρρος να αντιμετωπίσει τα

προβλήματά του. Βραβεύτηκε με ακόμα 3 Γκόγια: καλλίτερης ταινίας, πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού (Χουάν Χοσέ Μπαγιέστα) και καλλίτερου πρωτότυπου σεναρίου.

Intacto (Σώος και αβλαβής), Juan Carlos Fresnadillo, 2001, 108’

Τον Φεδερίκο, τον Σαμ και τον Τομάς τους χαρακτηρίζει το γεγονός ότι επιβίωσαν από κάποιο ατύχημα ή φυσική καταστροφή και, εξ αιτίας αυτού, έχουν αποκτήσει το χάρισμα να μπορούν να αλλάζουν τη μοίρα όσων τους περιβάλλουν. Οι ζωές τους θα διασταυρωθούν όταν ο Φεδερίκο προσπαθήσει να εκδικηθεί τον Σαμ επειδή του στέρησε το χάρισμά του. Κέρδισε επίσης Βραβείο Γκόγια για πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό (Λεονάρδο Σμπαράλια).

Smoking Room, Julio Wallovits y Roger Gual, 2002, 92’

Το ισπανικό παράρτημα μια αμερικανικής εταιρείας αναγκάζεται να εφαρμόσει την απαγόρευση του καπνίσματος στα γραφεία της. Ο Ραμίρεθ, υπάλληλος της εταιρείας, θα αρχίσει να μαζεύει υπογραφές για να χρησιμοποιηθεί ένα γραφείο άδειο σαν αίθουσα καπνιστών ή Smoking Room. Η υποστήριξη που κατ’ αρχήν υπολόγιζε να έχει, αρχίζει να εξαφανίζεται σ’ ένα περιβάλλον ίντριγκας και προσωπικών συμφερόντων. Με μουσική του Ζοάν Μανουέλ Σερράτ.

Tres días con la familia (Τρεις μέρες με την οικογένεια), Mar Coll, 2009, 75’

Η Λέα πρέπει να πάει στη Χιρόνα επειδή πέθανε ο παππούς από την πλευρά του πατέρα της. Εκεί θα ξαναβρεθεί με την οικογένειά της με την οποία δεν έχει ιδιαίτερη επαφή από τότε που έφυγε για το εξωτερικό. Τις μέρες που θα περάσει μαζί με τους δικούς της, θα καταλάβει το παιχνίδι των προσχημάτων της καταλανικής αστικής τάξης. Η ταινία ήταν η διπλωματική της Μαρ Κολ στο τέλος των κινηματογραφικών της σπουδών. Βραβεύτηκε επίσης με βραβεία Γκαουδί (καλλίτερης ταινίας στα καταλανικά, σκηνοθεσίας και γυναικείου πρωταγωνιστικού ρόλου).

ΚΥΚΛΟΣ «ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ» (σύγχρονος ισπανικός κινηματογράφος)

Mataharis (Μάτα Χάρι), Iciar Bollaín, 2007, 103’

Η Ινές (Μαρία Βάθκεθ), η Εύα (Νάγια Νίμρι) και η Κάρμεν (Νούρια Γονθάλεθ) είναι ιδιωτικές ντετέκτιβ στη Μαδρίτη. Πραγματοποιούν έρευνα σε μία πολυεθνική εταιρεία αλλά ταυτοχρόνως πρέπει να αντιμετωπίσουν τις ίντριγκες και τα μυστικά των δικών τους σχέσεις. Η Εύα ανακαλύπτει κάτι αναπάντεχο σε σχέση με τον σύντροφό της Ινιάκι (Τριστάν Ουγιόα), η Ινές αντιμετωπίζει μια δύσκολη απόφαση που μπορεί να επηρεάσει τόσο τη δουλειά της όσο και τον Μανουέλ (Ντιέγο Μαρτίν), η Κάρμεν φαίνεται να μην δίνει σημασία στις δυσκολίες του γάμου της ενώ ερευνά τον γάμο του Σέρχιο (Αντόνιο ντε λα Τόρε).

Siete mesas de billar francés (Επτά τραπέζια γαλλικού μπιλιάρδου), Gracia Querejeta, 2007, 116’

Η Άνχελα (Μαριμπέλ Βερντού), όταν ο πατέρας της Λέο αρρωσταίνει ξαφνικά, αποφασίζει να ταξιδέψει στην πόλη με τον γιο της Γίγιε (Βίκτορ

Βαλδίβια). Εκεί γνωρίζει την Τσάρο (Μπλάνκα Προτίγιο), ερωμένη του Λέο, και αναλαμβάνει μαζί της να σώσει την οικογενειακή επιχείρηση, μια αίθουσα τυχερών παιχνιδιών με επτά τραπέζια μπιλιάρδου. Βραβεύτηκε με το Αργυρό Κοχύλι του Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν 2007 καλύτερης ηθοποιού για την Μπλάνκα Πορτίγιο και με τα βραβεία Γκόγια 2008 καλύτερου γυναικείου πρωταγωνιστικού ρόλου για την Μαριμπέλ Βερντού και καλύτερου δεύτερου γυναικείου ρόλου για την Αμπάρο Μπαρό.

Retorno a Hansala (Επιστροφή στη Χανσάλα), Chus Gutiérrez, 2008, 95’

Έντεκα νεαροί από το χωριό Χανσάλα του Μαρόκου πεθαίνουν προσπαθώντας να φτάσουν στην Ισπανία με μια σχεδία.

Η Λέιλα (Φαρά Χαμέντ), αδελφή ενός από τους άτυχους νεαρούς, και ο Μαρτίν (Χοσέ Λουίς Γκαρθία Πέρεθ), ιδιοκτήτης γραφείου κηδειών, προσπαθούν να μεταφέρουν την σορό του νέου στο Μαρόκο. Βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο της Επιτροπής του Σεμίντσι (Seminci) του Βαγιαδολίδ (2008) και το πρώτο βραβείο και το ειδικό βραβείο κριτικής του Φεστιβάλ του Καΐρου (2009).

Caótica Ana (Χαοτική Άννα), Julio Medem, 2007, 118’

Η Άννα, μια νέα κοπέλα παθιασμένη για τη ζωή και την ζωγραφική, αποφασίζει να ταξιδέψει στη Μαδρίτη για να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Εκεί ανατρέχει, σαν σε αντίστροφη μέτρηση, τέσσερα χρόνια της ζωής της και διαπιστώνει ότι δεν μένει μόνη της, ότι η ύπαρξή της είναι σαν μια συνέχεια άλλων ζωών νεαρών γυναικών που βρήκαν τραγικό θάνατο. Σε αυτό το πνευματικό και πραγματικό ταξίδι, η Άννα μας γνωρίζει τις εμπειρίες, τη μνήμη και το χάος της.

KΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ

Σε συνεργασία με το προξενείο του Ισημερινού στην Ελλάδα

Qué tan lejos (Πόσο πιο μακριά ακόμα;), Tania Hermida, 2006, 92’

Η Εσπεράνθα, ισπανίδα τουρίστρια και η Τριστέσα, φοιτήτρια από τον Ισημερινό, γνωρίζονται σ’ ένα λεωφορείο με προορισμό την Κουένκα, όπου πηγαίνουν για διαφορετικούς λόγους. Στη διάρκεια της διαδρομής όμως, βρίσκονται ακινητοποιημένες εξ αιτίας μιας εθνικής απεργίας. Επειδή έχουν αποκλειστεί οι δρόμοι, οι δυο κοπέλες αποφασίζουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους με ωτοστόπ. Αρχίζουν να γνωρίζονται καλύτερα μεταξύ τους, αλλά και να γνωρίζουν αρκετά πιο ουσιαστικά την χώρα του Ισημερινού και τους ανθρώπους της. Έτσι, ο προορισμός τους αποδεικνύεται πως βρίσκεται τελικά πολύ πιο μακριά απ’ όσο υπολόγιζαν.

Paella con ají (Παέγια με πιπεριές), Galo Urbina, 2007, 80’

Το θέμα της ταινίας είναι η επικοινωνία ανάμεσα στους ισπανούς και τους λατινοαμερικάνους μετανάστες και οι διάφορες εμπειρίες των τελευταίων στην προσπάθειά τους να ενσωματωθούν στο νέο τους κοινωνικό περιβάλλον. Ο νεαρός Γουαμάν από τον Ισημερινό, πηγαίνει στην Μαδρίτη προσκεκλημένος του φίλου του Κόκο, ο οποίος υποτίθεται πως ζει εκεί μια άνετη ζωή. Πιάνει δουλειά και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο συναδέλφους του, την

συμπατριώτισσά του Χασίντα και την ισπανίδα Αντρέα. Παράλληλα, ένας άλλος έφηβος μετανάστης, μπαίνει σε μια ομάδα νεαρών περιθωριακών, λόγω του έρωτά του για μια κοπέλα της ομάδας.

Στις περιπέτειες αυτών των ηρώων ζούμε καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από κοινωνικές και συναισθηματικές συγκρούσεις, που κανείς δεν παραδέχεται αλλά όλοι βιώνουν.

KΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Αργεντινής στην Ελλάδα

El otro (Ο άλλος), Ariel Rotter, 2007, 85’

Ένα συνηθισμένο επαγγελματικό ταξίδι μισής μέρας στην επαρχία μετατρέπεται σ’ ένα άλλο ταξίδι. Όταν φτάνει στον προορισμό του, ο Χουάν ντε Σόουσα, ανακαλύπτει ότι ο συνεπιβάτης του δεν ξυπνάει. Στα κρυφά, σαν να πρόκειται για παιγνίδι, αποφασίζει να τον υποδυθεί, να επινοήσει ένα επάγγελμα, να βρει κατάλυμα… Είναι η ευκαιρία του να μη γυρίσει πίσω, να γίνει κάποιος άλλος, να γίνει πολλοί μαζί. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας λόγος ν’ αλλάξει τ’ όνομά του στη διάρκεια του ταξιδιού. Ούτε καν για το ίδιο το ταξίδι υπάρχει λόγος. Όλα όσα του συμβαίνουν μπορεί μια χαρά να τα λύσει απ’ το σαλόνι του σπιτιού του. Το ταξίδι, οι αλλαγές ονόματος, οι περιπετειούλες του (τυχαίες, σποραδικές, απρόβλεπτες συναντήσεις) είναι δικαιολογίες, μικροί χώροι που ξεκλέβει για να σκεφτεί, για ν’ αναλύσει, για να καταλάβει τι του συμβαίνει. Σ’ αυτές τις ελεύθερες μέρες του, ο Χουάν θα συνειδητοποιήσει πως ξανασυναντά τα πράγματα που του αρέσουν, τα ένστικτά του και πως η ζωή που επέλεξε να ζήσει δεν είναι η μοναδική δυνατή.

Nacido y criado (Γεννημένος και μεγαλωμένος), Pablo Trapero, 2006, 100’

Για τον Σαντιάγο, η δουλειά του διακοσμητή εσωτερικών χώρων δεν είναι πάνω από τον ρόλο του ως σύζυγο της Μίλι και τρυφερό πατέρα της Χοσεφίνα. Η άνετη ζωή του στην πόλη διαλύεται όταν ένα ατύχημα διαλύει την οικογένειά του. Επανεμφανίζεται αγνώριστος σ’ ένα απομακρυσμένο αεροδρόμιο τα Παταγονίας και προσπαθεί να κρατήσει σε λήθαργο τον πόνο του, κάνοντας ασήμαντες δουλειές. Τον κυνηγούν όμως τα φαντάσματα του παρελθόντος κι ο Σαντιάγο πρέπει να συμφιλιωθεί με το παρόν για να μπορέσει να κρατηθεί έστω κι ένα βήμα μακριά απ’ την τρέλα.

La cámara oscura (Ο σκοτεινός θάλαμος), María Victoria Menis, 2007, 88’

Σε μια κοινότητα της επαρχίας Έντρε Ρίος, στα τέλη του 19^ου αι. γεννιέται ένα κοριτσάκι που κατά τη γνώμη της οικογενείας του είναι άσχημο. Η οικογένεια θεωρεί πως το κορίτσι μεγαλώνει άχαρα και πως εξελίσσεται σε μια ασήμαντη γυναίκα, σχεδόν αόρατη. Παρ’ ότι οι άλλοι την αγνοούν, εκείνη δεν παύει να βλέπει τον κόσμο που μας περιβάλλει με μεγάλο ενδιαφέρον προς εκείνες τις μικρές εκδηλώσεις ομορφιάς που διακρίνει κανείς μόνον αν σταθεί να παρατηρήσεις. Χρόνια αργότερα, ενώ η γυναίκα είναι πια παντρεμένη με παιδιά, φτάνει στο αγροτόσπιτό τους ένας γάλλος φωτογράφος, ο μοναδικός άνθρωπος που θ’ ανακαλύψει με άλλη ματιά, την

ιδιαίτερη ομορφιά της πρωταγωνίστριας και του έντονου εσωτερικού της κόσμου.

ΙΣΠΑΝΟ-ΚΟΥΒΑΝΕΖΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Με την ευγενική παραχώρηση των δικαιωμάτων από τον Βλαδιμίρ Κρους

Afinidades (Συγγένειες), Vladimir Cruz και Jorge Perugorría, 2010, 90’

Μπροστά στο κενό και στην έλλειψη λογικών εξηγήσεων για πολλά από τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, πολλές φορές φαίνεται ότι η μοναδική διέξοδος για τον άνθρωπο είναι να καταφεύγει στα ένστικτά του…. Και τα ένστικτα τον οδηγούν στο σεξ. Αυτή τουλάχιστον είναι η διέξοδος που βρίσκουν οι πρωταγωνιστές τούτης της ιστορίας: το σεξ σαν ηλεκτρική εκκένωση που θα τους κρατήσει στη ζωή και η χειραγώγηση των άλλων σαν τρόπος για να ξορκίσουν την αδυναμία και να επαναβεβαιώσουν τις ακρωτηριασμένες από την μοναξιά προσωπικότητές τους. Το αποτέλεσμα όμως είναι εφήμερο και η απόπειρά τους έχει απρόβλεπτες συνέπειες.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ CAMILO LUZURIAGA

Σε συνεργασία με το προξενείο του Ισημερινού στην Ελλάδα

Στον κινηματογράφου του Ισημερινού υπάρχει πριν και μετά τον Καμίλο Λουσουριάγα. Ο Λουσουριάγα θεωρείται ο πιο γόνιμος σκηνοθέτης αυτής της χώρας και ένας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με τη μεταφορά ιστορικών θεμάτων και λογοτεχνικών έργων στη μεγάλη οθόνη. Ο Λουσουριάγα υπογράφει μια τριλογία ταινιών που βασίζονται σε έργα τριών συγγραφέων από τον Ισημερινό. Μετά τις δύο πρώτες, γύρισε μια ταινία που δεν ανήκει σ’ αυτή την τριλογία, αλλά περιλαμβάνεται σε τούτο το αφιέρωμα και θα προβληθεί τελευταία.

La tigra (Η τίγρη), 1990, 80’

Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Λουσουριάγα και βασίζεται σ’ ένα διήγημα του Χοσέ ντε λα Κουάδρα, συγγραφέα που ανήκει στη λεγόμενη «χρυσή εποχή» της λογοτεχνίας του Ισημερινού. Η μεταφορά του κειμένου έχει γίνει συνδυάζοντας δυο άξονες του σύγχρονου λατινοαμερικάνικου κινηματογράφου: τον νεορεαλισμό κα ιτο το σουρεαλιστικό μπαρόκ, με αποτέλεσμα μια ταινία, η δράση της οποίας εξελίσσεται στη μυθολογική καρδιά της ζούγκλας, από γεωγραφικής και δραματικής πλευράς.

Στη μυθική καρδιά του κάμπου του Ισημερινού ζει η αδάμαστη και αμείλικτη Φρανσίσκα Μιράντα, γνωστότερη ως «Τίγρη», λόγω της αισθησιακής ομορφιάς της, την οποία χρησιμοποιεί ελεύθερα για να διατηρήσει την κυριαρχία της στο μικρή αγροτική περιουσία της και κυρίως σ’ αυτούς που την περιβάλλουν, συμπεριλαμβανομένων των εραστών της και των δυο μικρότερων αδελφών της.

Μια ιστορία αγάπης, εξουσίας, μαγείας και εκδίκησης που εξελίσσεται ανάμεσα στην φαντασία και στην πρεγματικότητα, σε ένα ονειρικό τοπίο, στο

έδαφος που στη λογοτεχνία κατοικείται από τον μαγικό ρεαλισμό, τον οποίο ο σκηνοθέτης Καμίλο Λουσουριάγα καταφέρνει να εναπαραστήσει θριαμβευτικά στον κινηματογράφο.

Η «Τίγρη» αναβιώνει τον μύθο της γυναίκας όπως μπορεί να υπάρχει μόνο σ’ έναν τροπικό και φαλλοκρατικό πολιτισμό.

Entre Marx y una mujer desnuda (Ανάμεσα στον Μαρξ και μια γυμνή γυναίκα), 1996, 90’

Ο Λουσουριάγα ξανασχολείται με τη λογοτεχνία μέσω του Χόρχε Ενρίκε Αδόουμ, σύγχρονου συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου, ενός έξοχου λεκτικού πειράματος που έχει κληρονομήσει όλες τις πρωτοπορίες, συνδυάζοντας ταυτόχρονα το διηγημα, την ποίηση και το δοκίμιο. Η ταινία γυρίστηκε το 1996 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία στον Ισημερινό, σε διεθνή φεστιβάλ όπως της Αβάνας, όπου κέρδισε το Βραβείο Κοράλ καλύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης το 1996 και την ίδια χρονιά κέρδισε στο Φεστιβάλ της Τριέστης τα βραβεία καλύτερου σεναρίου και μουσικής επένδυσης. Η ταινία μεταφέρει τον θεατή στον Ισημερινό της δεκαετίας του 60, όταν ο προεκλογικός αγώνας που κήρυξε η στρατιωτική κυβέρνηση βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Μπερδεύονται όμως αλληλουχίες πραγματικών γεγονότων, αισθησιακών ονείρων και παράξενων επεισοδίων. Όπως είπε ο ίδιος ο Χόρχε Ενρίκε Αδόουμ

«Πιστεύω ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του Καμίλο Λουσουριάγα ήταν η χρήση της κινηματογραφικής μεταφοράς, ως αντικατοπτρισμού της λογοτεχνικής ματαφοράς».

1809-1810, Mientras llega el día, 2004, 100’

Ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημα του Χουάν Βαλντάνο, που διηγείται τα συμβάντα στο Κίτο κατά την κρίσιμη περίοδο της ανεξαρτητοποιήσης του Ισημερινού. Πρόκειται απίσης για μια μεταφορά, κατά την οποί ο σκηνοθέτης ανασυνθέτει τα ονόματα των ιστορικών χαρακτήρων, εμπλουτίζοντάς τα με άλλα, που επινοεί ο ίδιος. Η ταινία απεικονίζει με ακρίβεια και ισορροπία την πόλη του Κίτο εκείνης της εποχής, με μια σκηνοθεσία που αναπαράγει με πιστότητα την ιστορική ατμόσφαιρα, ενώ παράλληλα αναρωτιέται διεξοδικά σχετικά με το τραγική σημασία των γεγονότων.

Cara o Cruz (Κορόνα ή γράμματα), 2003, 90’

Eίναι η Τρίτη ταινία του Καμίλο Λουσουριάγα και χωρίς αμφιβολία η πιο πρωτοποριακή. Η υπόθεση συντέθηκε μετά από πολλούς αυτοσχεδιασμούς που πρότειναν και έγραψαν τρεις σεναριογράφοι για να ξεδιπλωθούν από τρεις βασικούς ηθοποιούς, σε μια ταινία με βασικό στόχο να πετύχει έντονες, αληθοφανείς ερμηνείες, στο πλαίσιο μιας διάφανης σκηνοθεσίας, βασισμένης στη δουλειά του ηθοποιού, με ελάχιστα μέσα παραγωγής και ελάχιστο κινηματογραφικό εξοπλισμό.

Η δυναμική των τριών ηθοποιών και των τριών σεναριογράφων μας αφορά όλους, με τον υγιή στόχο να δούμε τον εαυτό μας ως άτομα της μεσαίας τάξης, που συνήθως αγνοούμε τον εαυτό μας, σε χώρες του «τελευταίου» κόσμου, όπως είναι ο Ισημερινός, εξαθλιωμένες, γεμάτες δολοφόνους, κλέφτες και τυράννους. Η κορόνα και τα γράμματα, οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, όπως φαίνονται από τα μέσα, από την καθημερινότητα, από τις μικρές λεπτομέρειες που συνθέτουν τη ζωή μας.